در ابتداي اين نشست \"حسين ياوري\" عضو هيأت علمي و داوري گردهمايي «گنجينه‌هاي از ياد رفته هنر ايران»، با ارئه مقاله خود تحت عنوان «چرا هنري از ياد مي‌رود؟» ضمن انتقاد از مسئولان امر ، اين هنرها را رو به فراموشي دانست.
وي افزود: اگر به بررسي هنرهاي سنتي از ياد رفته يا هنرهاي در حال از ياد رفتن بپردازيم، به اين نتيجه مي‌رسيم که چند عامل اساسي، در رونق اين هنرها، مؤثر بوده است و بي‌شک مهم‌ترين آنها، انطباق توليدات و آثار هنري با معيارهاي روز و خواست متقاضيان آثار است.
ياوري نبود تبليغات مؤثر و مثبت و عدم معرفي درست هنرهاي سنتي را عاملي ديگر، در از ياد رفتن يا رو به زوال رفتن هنرهاي سنتي دانست و گفت: به بيان ديگر، اگر هنرهاي يا توليدات هنري مطابق با مقتضيات زمان، تبليغ نشوند و زمينه‌هاي کاربردي آنها بازگو نشود، کالاها ديگر، جايگزين آنها مي‌شود.
وي به نقش مهم مديريت هنرهاي سنتي در بخشي کلان آن اشاره کرد: وظيفه حفاظت از هنرهاي سنتي، که تبلور عيني و تجلي فرهنگ، هنر و تمدن هر سرزمين است و نيز حمايت از استادان و هنرمندان به عنوان گنجينه‌هاي زنده بشري، برعهده اين نهاد است.
ياوري تبليغات در برنامه‌هاي تلويزيون و رسانه‌ها را کاملاً برعکس و رقيب اصلي صنايع دستي، دانست و افزود: برنامه‌هاي تلويزيون، سرشار از تبليغ مواد مصرفي است و در هيچکدام از اين برنامه‌ها نمونه‌اي از هنر سنتي ما وجود ندارد. همه اين‌ها موجب شده که جوانان ما، رغبتي به آموختن هنرهاي سنتي ندارند. من به جرأت مي‌گويم، در ظرف اين سي سال اخير، هيچ برنامه‌اي براي حمايت از هنرهاي سنتي نداشته‌ايم.
وي اظهار داشت: ما ديگر لذت به جاي آوردن نماز بر روي سجاده‌هاي زيبا را نمي‌دانيم، ما نمي‌خواهيم با اعضاي خانواده‌هايمان روي فرش‌هاي دستباف و دور سفره‌هاي قلمکار نشسته و غذا بخوريم. ما نمي‌خواهيم لذت نوشيدن آب در تنگ‌هاي همدان را بچشيم. ما نمي‌خواهيم قرآن مجيد را از داخل جلد سوزن دوزي درآورده و برروي رحل خاتم گذاشته تلاوت کنيم. ما لذت پخت آبگوشت در ديزي سنگي مشهدي را نمي‌خواهيم. به طور کل ديگر هيچ حساسيتي براي حفظ هنرهاي سنتي نداريم.114/
انتهای پیام/
